Drejtuesit e hotelit “Princi i Savojës” në Milano janë përgatitur prej kohësh.
Miqtë kinezë nuk duan dhoma në katin e katërt (apo të kenë numrin katër mes shifrave) preferojnë suitën e kuqe, duan ibrikun e çajit në dhomë dhe një shoqërues që t’i ndihmojë për blerjet apo për të shkuar në sfilata. Nuk duan t’ia dinë për shpenzime, pasi në restorante kërkojnë gjithnjë verërat më të mira, por që të jenë njëkohësisht marka të njohura, nënvizon shijuesi i restorantit bolonjez.
“Vitin e fundit, numri i kinezëve që blenë në tregun e modës në Milano është dyfishuar”, thotë presidenti i shoqatës, Guglielmo Miani. Gjatë vitit 2011 (sipas të dhënave të “Premier Tax Free”) është rritur më shumë turizmi kinez (+60%), krahasuar me atë rus (+31%) e brazilian (+29%). Në nivel xhiro, rezulton se 20% e blerjeve të huaja në Itali janë bërë nga kinezët.
Në nivel global, sipas një raporti të “Boston Consulting Group”, Kina do të trefishojë blerjet e luksit deri në vitin 2020 krahasuar me 2010-n. Xhiro, brenda dhjetëvjeçarit të ardhshëm, pritet të arrijë në rreth 163 miliardë euro. “Nuk habitem”, shpjegon Saverio Moschillo, president i grupit “Moschillo”, pronar i “John Richmond”. “Kemi mbërritur në Kinë 15 vite më parë, bashkë me Richard Lee, partneri ynë në Hong Kong. Tregu ka ndryshuar këto vite. Kinezët janë ekspertë për të kopjuar, më pak për të krijuar dhe tani duan atë që nuk kanë: cilësinë. Neve na kërkojnë maksimumin dhe janë të gatshëm të paguajnë shifra të çmendura. Për këtë, nuk blejnë më linjat tona të dyta”, pohon Moschillo.
E nëse pikat e shitjes së markave italiane janë shtuar në Shangai dhe Pekin, fluksi i kinezëve që mbërrijnë në Itali ekskluzivisht për blerje vijon të rritet. “Kërkojnë çfarë nuk kanë atje, duan të dallohen dhe janë të gatshëm t’ia arrijnë. Jo gjithmonë marka më e famshme është simbol i prestigjit të tyre”, shpjegon asistentja personale në blerje, Margherita Perico, e specializuar për klientët arabë dhe kinezë. “Janë edhe shumë kërkues. Zakonisht, nga Kina më kontakton menaxheri i klientit, i cili më dërgon kërkesa specifike dhe kërkon që të bëj një kërkim para mbërritjes së klientit. Zakonisht qëndrojnë mesatarisht tri ditë dhe arrijnë të shpenzojnë edhe 200 mijë euro për çdo qëndrim”.
Stilistja Luisa Beccaria është mes markave më të dashura, veçanërisht për veshjet e ceremonive, dasmave. “Te ne vijnë për të qepur fustanin e nuk pyesin sa kushton. Madje edhe rikthehen disa herë”, tregon stilistja. “Në të kaluarën kam qenë e prirur për të hapur një markë të vetme në disa qytete të Kinës, por më vonë, kuptova se është e nevojshme të futesh në shoqëri me një partner lokal. Pavarësisht seriozitetit të partnerit, Kina lejon të investosh aty, por yuan duhet të mbetet yuan. Me pak fjalë, edhe pse doja të investoja në Kinë, nuk pata guximin ta bëj.
Kështu, kuptova që për markat e vogla si kjo e imja, leverdis të përqendrohem tek multibrandi. Po blerësit kinezë që mbërrijnë gjatë javëve të modës në Europë, blejnë? “Sigurisht, thotë Beccaria, duke shtuar se ata bëjnë porosi deri në 400 mijë euro vetëm për një dyqan dhe ky sezon, ka qenë me fat për të”.
Mes italianëve më të mëdhenj që kanë hapur markat e tyre unike në Kinë, “Prada”, “Ferragamo”, “Cucinelli” e “Moncler” fluturojnë në shitje krahasuar me të tjerët.
Në shitjet totale të “Gucci”-t, pesha e tregut kinez rritet çdo vit e më tepër (në 2011-n arriti në 22,6% me 46 dyqane në Kinë). Vetëm në tregun kinez, “Ferragamo” ka shënuar një rritje vjetore prej 44%.
“Luksi është një sektor ku Italia ndjen se duhet të vazhdojë të besojë. Në muajin shkurt, shoqatës sonë ‘Monte Napoleone’ i është dashur t’i kërkojë Kryeministrit Mario Monti një ndryshim në ligjin kundër qarkullimit të valutës, për t’u lejuar të paktën të huajve të paguajnë deri në 5 mijë euro cash nëpër dyqane”, thotë Miani. “Ia dolëm, përndryshe do të penalizoheshim rëndë. Kush punon për industrinë e produkteve të luksit, duhet të dijë se mund të bëjë edhe më shumë. Në Paris, xhiro e këtij sektori, e siguruar nga klientela kineze ka arritur 50% krahasuar me të huajt. Kjo do të thotë se francezët ishin pak më të përgatitur për të administruar këtë klientelë. Njohin më mirë shijet e tyre, zakonet, gjuhën.
Sipërmarrësit italianë të veshjeve mendojnë se ky është një rast i mirë dhe mund ta luftojnë krizën edhe me çanta.