Termometrat financiarë tregojnë se shanset e Italisë për të dalë nga zona-euro po rrallohen me shpejtësi në këto ditë intensive të konsultimeve politike. Investitorët, nga negociatat ‘ping-pong’ midis Partisë Demokratike dhe Pesë Yje (dy partitë që mund të udhëheqin), po përqendrohen gjithnjë e më shumë në faktin se në qeverinë e ardhshme nuk do të ketë forca me shtytje anti-euro (të tilla si Lidhja dhe Fratelli e Italisë).
Në këtë drejtim ia vlen të kujtojmë para së gjithash se CD-të, një akronim i shkëmbimit të kredisë së paracaktuar, janë kontrata (një lloj politikash) që sigurojnë mbajtësin nga dështimi. Për shembull, Cd në Deutsche Bank sigurojnë vonesën e bankës gjermane. Në të njëjtën kohë, CD-të në Itali i mbulojnë ata që i blejnë ato nga afati i borxhit sovran italian. Për momentin, dy CD shkëmbehen në Itali. Ata ndryshojnë në faktin se i pari vetëm mbulon rrezikun e parazgjedhur sovran. Ndërsa e dyta (më e fundit dhe e prezantuar pas reformës së sektorit në vitin 2014) gjithashtu mbulon rrezikun e emërtimit të monedhës (pra, në rastin e Italisë, të shndërrimit të euros në një “lira të re”). Prandaj, cd-të e dytë ofrojnë mbrojtje të dyfishtë dhe për këtë arsye janë më të kushtueshme.
Dje cd-të e dytë (me një maturim 5 vjeçar) u mbyllën në 175 p.p ndërsa e para (e njëjta maturim) në 135p.p. Përhapja midis dy kontratave është pra 40 pikë bazë. Nëse tregjet nuk e perceptonin ndonjë rrezik të Italexit, përhapja midis dy cd-ve duhet të zerohet. Pra, fakti që një politikë kushton 40 pikë bazë më shumë se tjetra do të thotë që tani për investitorët ekziston hipoteza e një dalje nga Italia nga euro. Lajmi, megjithatë, është se më 9 gusht përhapja ishte shumë më e lartë, në 60 pikë. Në më pak se 20 ditë është zvogëluar për 20 pikë bazë, ose 33%. Pra, rreziku i një Italexit po zbehet.
/Marrë nga Il Sole 24 Ore me shkurtime