Hillary Clinton ka emërimin e Partisë Demokrate nga ana e saj. Ajo thjesht ka nevojë për ide të guximshme në lidhje me të.
Ndonjëherë, pëshpëritja lehtësuese e bën triumfin më të ëmbël. Kështu duhet të ndihet Hillary Clinton, pas votimeve demokrate në Nju Jork, kur ajo përmbysi humbjet radhazi duke mundur rivalin e saj kryesor, Bernie Sanders. Ajo tani është pothuajse e sigurt që do të jetë kandidatja presidenciale e partisë së saj në nëntor. Pas një 50-vjeçari të rëndë nëpërmjet politikës amerikane, edhe zonja Clinton që njihet si e kujdesshme deklaroi se “Fitorja është në horizont”!
Zonja Clinton ka përvojë. Në një epokë ekstremesh, ajo ka qenë gjithnjë në qendër. Megjithëse, në vend të emocioneve për premtimin e marrë se ajo do shkojë në Shtëpinë e Bardhë apo se për herë të paë mund të zgjidhet një presidente grua në ShBA, shumë demokratë duken të trishtuar. Dhe Amerika po vlon nga pakënaqësia. Kjo mund të vendosë një populist, një ekstremist ideologjik apo një socialist në Shtëpinë e Bardhë në vitin 2017. Por, në qoftë se zemërimi i votuesve mbetet pa u pakësuar, ai nuk do ta bëjë këtë për një kohë të gjatë. Zonja Clinton ka nevojë për një plan të guximshëm për t’u përballur me këtë frustrim popullor. Mjerisht, duke gjykuar nga politikat e saj ekonomike deri më tani, ajo nuk po e bën këtë, shkruan The Economist.
Për të vlerësuar programin e zonjës Clinton, të fillojmë me Clintonomics, politikat që ndoqi bashkëshorti i saj të viteve 1990. Ai bëri gjëra të mëdha, në mënyrë të drejtë, duke transformuar një parti taksash dhe shpenzimesh, në një që kapi seriozisht deficitet. Nën drejtimin e Bill Clinton, demokratët bënë paqe me Wall Street dhe tregtinë e lirë, dhe ranë dakord për reforma ambicioze të mirëqenies. Në sajë të këtyre politikave të ndjeshme, dhe ciklit të rritjes së produktivitetit, ekonomia lulëzoi dhe prosperiteti ishte i përbashkët.
Amerika sot është më e ndarë; ekonomia e saj është e dobët dhe e mbushur me probleme. Që nga viti 2000, të ardhurat e shumicës së punëtorëve kanë rënë, madje edhe ato të më të pasurve u rritën. Të frikësuar nga kriza financiare, të goditur nga ndryshimi teknologjik dhe globalizimi, punëtorët më pak të kualifikuar u paraqitën më keq. Shumë prej tyre kanë hequr dorë nga punët e rënda (54% e personave mbi 25 vjeç me vetëm një arsim të shkollës së mesme janë në punë, nga 63% në vitin 2000).
Partia Demokrate duket ndryshe gjithashtu. Z. Sanders, fituesi në shtatë nga nëntë rezultatet e fundit paraprake, mendon se bankat e Wall Street janë kriminale dhe sugjeron se zgjidhja e vetme e sëmundjeve të Amerikës do të jetë fillimi i një revolucioni. Shumë votues të rinj duket se janë dakord me të.
Në ballafaqim me të gjitha këto, cilat janë idetë e zonjës Clinton? Megjithatë, edhe pse zoti Sanders ka propozuar një shkallë të lartë të tatimit prej gati 70% dhe dëshiron të heqë paktin tregtar me Kanadanë dhe Meksikën, zonja Clinton ka qëndruar kryesisht në terrenin e saj. Kur ajo synon të krijojë “rritje të fortë, të drejtë dhe afatgjatë”, retorika e saj vështirë të gabojë. Në planet e saj për t’i bërë kolegjet më të përballueshme, duke futur një pagë minimale federale $12 dhe për të rritur shpenzimet e infrastrukturës, ajo ka bazat e një axhende që nuk ka humbur shumë larg në të majtë.
Por, për problemet, të cilat supozohet të korrigjohen, zgjidhjet e zonjës Clinton shpesh duken të dobëta. Një fjalim tipik i Clinton për ekonominë përmban disa reflektime mbi tornadot e globalizimit dhe automatizimin që u japin mundësi punëtorëve më pak të kualifikuar, më pas arrin kulmin në një propozim për të futur një kredi tatimore dyvjeçare për kompanitë për të inkurajuar skemat e ndarjes së fitimit. Kjo gjë rrezikon të përsërisë pjesët më të këqija të viteve 1990, ku Clintonomics i shtuan një moçal mikro-masash sistemit tepër të komplikuar të kodit fiskal.
Ndonjëherë, politikat e saj janë të vështira. Me të drejtë nga frika se disa banka Wall Street janë shumë të mëdha për të dështuar, zonja Clinton dëshiron një taksë shtesë në borxhin e tyre. Duke u siguruar që bankat mbajnë kapital të mjaftueshëm, planet e saj për tatimin mbi të ardhurat personale, i cili do të çonte shkallën maksimale federale në rreth 45%, janë po aq komplekse, siç është ndryshimi i propozuar i tatimit mbi fitimet kapitale afatgjata dhe afatshkurtra tek investitorët, e cila duket si një zgjidhje për një problem të paqenë.
Mbi të gjitha, zonja Clinton ndonjëherë injoron diagnozën e saj. Ajo pranon se arsyeja kryesore që shumë punëtorë amerikanë kanë parë rënien e standardeve që prej vitit 1990 është teknologjia dhe, në një masë më të vogël, tregtia me Kinën. Por ajo vazhdon të evokojë politikat që fokusohen në dënimin e sipërmarrësve mizorë për keqtrajtimin e punëtorëve të tyre. Dhe, në vend që të rimendonte se si të ndihmojë ata që humbasin nga tregtia, ajo dëshiron të heqë dorë nga marrëveshje të reja tregtare të dobishme, të tilla si Partneriteti Trans-Paqësor.
Znj. Clinton mund të jetë e guximshme, kur ajo zgjedh. Ajo ka propozuar reforma në drejtësi, sidomos në drejtësinë penale, duke bërë të mundur që më pak persona jo të dhunshëm të përfundojnë në burg. Kjo ka tërhequr kritika, sepse ajo thekson se, në vitet 1990, mbështeti pikëpamjet e vijës së ashpër të bashkëshortit në krim. Në fakt, ajo duhet të jetë e gatshme të përmbysë kartat më shpesh.