Sigurimi i ushqimit të mjaftueshëm për brezat e ardhshëm do të jetë një sfidë. Ja se si do përmbushet.
Një nga gjërat e jashtëzakonshme për botën moderne është se sa shumë nënvlerësohet ushqimi. Në pjesën më të madhe të të dhënave historike, përpjekja për ushqim ka qenë fokusi kryesor i aktivitetit njerëzor, dhe se pjesa më e madhe ishin ose fermerë apo punëtorë të fermave. Uria ishte një kërcënim gjithnjë i pranishëm. Edhe vitet më të mira rrallë kanë siguruar një tepricë ushqimi si një siguri kundër kohës së pamjaftueshme. Në rastin më të keq, askush përveç më të fuqishmit mund të jetë i sigurt për një stomak të ngopur, shkruan The Economist.
Tani shumica e njerëzve në vendet e pasura nuk duhet të shqetësohen se nga do të vijë ushqimi. Në vitin 1900, 2 në çdo 5 punëtorë amerikanë punonin në një fermë; tani 1 në 50 e bën këtë. Edhe në vendet e varfra, të tilla si India, ku uria goditi deri në mesin e shekullit të 20-të, supozimi se të gjithë do të kenë diçka për të ngrënë është gjithnjë në rritje.
Ky supozim të çon në vetëkënaqësi. Zija për bukën ka përfunduar në shumë vende të botës, por ende mund ta gjesh në pjesë të Afrikës – Etiopi, Mozambik dhe Zimbabve, për të përmendur vetëm tre, varen nga lëmosha e ushqimit. Dhe miliona njerëz ende vuajnë nga uria dhe kequshqyerja. Sipas Organizatës së Ushqimit dhe Bujqësisë në OKB (FAO), rreth 2 miliardë nga 7.3 miliardë njerëz në botë nuk kanë mjaftueshëm për të ngrënë. Për më tepër, deri në vitin 2050, popullsia e botës është parashikuar të rritet në gati 10 miliardë njerëz. Shto këtu edhe kërkesën në rritje për mish, peshk, qumësht dhe vezë, e cila lindi nga prosperiteti dhe kërkon ushqim shtesë për të plotësuar, dhe 70% më shumë ushqim do të duhet në vitin 2050 në krahasim me sa prodhohej në vitin 2009, viti që FAO bëri këto përllogaritje. Kjo është një porosi e madhe, por jo e pamundur.
Quornucopia
Që nga koha e Thomas Malthus, ekonomist para më shumë se 200 vjetëve, njerëzit kanë pasur frikën se rritja e popullsisë do të tejkalojë furnizimin me ushqime. Deri më tani, kjo nuk ka ndodhur. Por Malthuzianët e rinj po dallojnë shenja shqetësuese. Njëra është se në disa vende, produktiviteti i prodhimeve të tilla, si orizi dhe gruri kanë arritur majën. As variacionet e reja e as kimikatet bujqësore nuk po e rrisin dot më rendimentin.
Nuk ka as tokë të mbetur të papunuar që është e përshtatshme për ta vënë nën parmendë. Një burim i ushqimit, që Malthus nuk e parashikonte, ishte kultivimi i tokave të virgjëra amerikane. Kjo gjë, si dhe zgjerimi i ngjashëm i tokave bujqësore, në Brazil për shembull, ndihmoi në furnizimin me ushqime në masë të madhe. Por tokat e tilla të reja janë përdorur shumë. Neo-maltuzianët e rinj gjithashtu e vënë gishtin te ndryshimet klimatike. Ata thonë se, në qoftë se temperaturat globale vazhdojnë të rriten, disa vende do të bëhen të paafta për prodhime bujqësore – veçanërisht në rajonet e varfra tropikale.
Këto janë shqetësime legjitime. Por ato mund të tejkalohen nga dy gjëra: aplikimi dhe shpërndarja e teknologjisë, si dhe zbatimi i politikave qeveritare të ndjeshme.
Teknologjia bujqësore po ndryshon shpejt (shih Teknologjia Tremujore). Pjesa më e madhe e këtij ndryshimi është sjellë nga fermerët e vendeve të pasura të botës dhe nga fermerë të pasur në vende me të ardhura mesatare, si Brazili. Teknikat e zhvilluara në Perëndim – sidomos rritja me gjenom bazë, që mund të krijojë të mbjella me cilësi të veçanta, gati për t’u porositur, janë duke u përshtatur për të mbjellat tropikale, të tilla si bima e kasavës, deri tani e paprekur nga progresi shkencor, si më produktive dhe me shumë kalori. Një ushqim i tillë, në aleancë me të reja dhe teknikat e sakta të modifikimit gjenetik, duhet të japin prodhime më të larta. Mund të prodhohen edhe të mbjella me cilësi të përshtatshme ndaj thatësirës, dhe rezistencë ndaj ngrohjes, gjë që do të zbutë efektet e ngrohjes globale. Misri me rezistencë ndaj thatësirës, i krijuar në këtë mënyrë, është tashmë në treg.
Teknologjia ka përdorim të vogël, në qoftë se ajo nuk është e adoptuar. Në botën në zhvillim, që zbaton më shumë teknikat bujqësore ekzistuese, duhet të aplikohen edhe përparimet e fundit të modifikimit gjenetik. Të mbjellat në rrafshnalta janë një fenomen vetëm në zonat më intensive të mbjella të botës. Duke zgjeruar mbështetjen për fermerët e vegjël të Afrikës dhe Azisë me praktikat bujqësore më të mira të sotme, në çështje të tilla të thjeshta, si sa pleh duhet përdorur dhe kur, do ta çojë njerëzimin larg drejt një rritje e duhur prej 70% të prodhimit. Pra, do të duhen rrugë më të mira, për të lejuar transportin e tepricave në tregje. Kjo do të inkurajojë rritjen e produktivitetit dhe reduktimin e mbeturinave.
Në të vërtetë, politika e qeverive për zvogëlimin e mbeturinave në përgjithësi, do të bëjë një ndryshim të madh. FAO thotë se rreth një e treta e ushqimit humbet gjatë ose pas korrjes. Në vendet e pasura shumë ushqim flaket tej prej konsumatorëve. Në ato të varfra, nuk arrin te konsumatorët që në fillim. Praktikat e këqija të korrjeve, magazinimit të varfër dhe të transportit të ngadalshëm, nënkuptojnë se ushqimi është i dëmtuar, i prishur apo i humbur. Duke ndryshuar këtë, që është kryesisht një çështje e ndërtimit më të mirë të gjërave, si ndërtimi i kapanoneve për të mbajtur prodhimet dhe monitorimi i tyre siç duhet, do ta shtojë me 70%.
Maltuzianët e rinj mund të ngrenë duart të dëshpëruar, por duhet konsideruar kjo gjë: pavarësisht nga të gjitha pengesat e dukshme, nga prodhimet në rrafshnalta deri te ndryshimi i klimës, në gjashtë vitet e ardhshme, duke ndjekur analizën e FAO, prodhimi i drithërave rritet me 11%. Nëse kjo rritje vazhdon, jo vetëm që do të bëjë të mundur ushqimin për 10 miliardë njerëz, por edhe do të ndihmojë në rritjen e cilësisë së të ushqyerit.